OI ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ "ΕΝΩΤΙΚΩΝ" ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

Ο ρόλος του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού και της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Ο μητροπολίτης Εφέσου, άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, κλωτσάει με αγένεια την καθολική θεία κοινωνία. Για την ασέβειά του αυτή ωρύεται στα πόδια του και παρακαλάει για την Ένωση και τη σωτηρία της Πόλης ένας καθολικός καλόγερος καπουτσίνος. Ο άγιος ματαίωσε, εφαρμόζοντας την πρακτική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», τη σωτηρία της Κωνσταντινούπολης από την κατάληψη. Η Εκκλησία της Ελλάδος... γιορτάζει τη μνήμη του στις 19 Ιανουαρίου.

Ο ορθόδοξος Κλήρος της εποχής της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης, ως γνωστόν, εκήρυττε, ότι ήταν «θέλημα Θεού» η Πόλη να τουρκέψει, «θεϊκή βούληση και τιμωρία», «Θεία Πρόνοια» και άλλα. Μέσα στα πλαίσια της «θέσης» αυτής της Εκκλησίας ήταν η εχθρότητά της κατά των Καθολικών της Ευρώπης, για την οποία καυχάται έως σήμερα. Αποτέλεσμα της εχθρότητας αυτής ήταν η αποτυχία της ένωσής της με την Καθολική Εκκλησία και η πτώση της Κωνσταντινούπολης στους Τούρκους, που κι αυτή συντελέστηκε με εσωτερική προδοσία. Κεντρικό πρόσωπο της τραγωδίας αυτής αποτέλεσε ο ανακηρυχθείς άγιος και στυλοβάτης της Ορθοδοξίας μητροπολίτης Εφέσου, Μάρκος ο Ευγενικός.

Κατά τις αρχές του 15ου αιώνα οι Τούρκοι χωρίς καμμία σχεδόν αντίσταση των τοπικών αρχόντων και με την βοήθεια των κληρικών είχαν εισβάλει στα Ελληνικά εδάφη ως «ελευθερωτές» απ’ τον βυζαντινό ζυγό. Γράφει ο Άγγλος συγγραφέας και περιηγητής R. Walpole στο έργο του «Travels in various Countries», σελ. 216 για την σχέση της Εκκλησίας με τους Τούρκους: ...

Το μεγάλο κύμα

Tης Ρέας Βιτάλη

Δεν ξέρω γιατί, αλλά η μια σκηνή σέρνει από τη μύτη την άλλη, στο μυαλό μου… Κι ας απέχουν χρονικά, τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Η μια σκηνή εκτυλίσσονταν στο Αστέρα της Βουλιαγμένης στην παιδική μου ηλικία. Ο πατέρας μου έμαθε να κολυμπάει μεγάλος και είχε πάντα ένα δέος απέναντι στη θάλασσα. Από τη στιγμή λοιπόν που ξεκίνησε με ένα φίλο του τα μαθήματα κολύμβησης, είχε βάλει στόχο την εξέδρα. Κι ήταν τόσο «απόλυτα δικό του», το βλέμμα του, κάθε φορά που την έφτανε και την έπιανε, που θυμάμαι ότι σκοτωνόμουν να τον προσπεράσω για νάμαι μάρτυρας της στιγμής της απόλυτης ικανοποίησής του, να τραβήξω μια φωτογραφία με τον νου…. Ένα πολύτιμο «κλικ»! Που κρατάω χρόνια στην καρδιά μου…

Η άλλη σκηνή εκτυλίσσεται στην αγαπημένη μου παραλία, στην Τήνο... Το νησί που αμολήσαμε άγκυρα τα τελευταία χρόνια. Πανομοιότυπα, μπαίνω κάτω από την ομπρέλα, τακτοποιώ γύρω μου, βιβλία, τσαντάκια, κινητά, τα παιχνίδια του Κωστάκη… Φτιάχνω την πετσέτα, κάθομαι ανακουφισμένη κι αγναντεύω … Παραλία 70ties! Με τεράστιες γιαγιάδες με μαγιό πολυφορεμένα και βλέμμα ραντάρ για το εγγόνι, με ζευγαράκια ξέγνοιαστα, με κανένα ξέμπαρκο παπά που ο αέρας παίζει με τα ράσα του ή με καμιά επισκέπτρια για τάμα… Που έχει μαζί της «το τάμα»…Τι ηρωικές αυτές οι μάνες! Τι απέραντη αντοχή και κουράγιο αναβλύζουν. Η Τήνο μου! Λατρεμένη για την απογείωση και προσγείωση που με κερνάει την ίδια ώρα… Μα όσο βαθαίνει το καλοκαίρι, η παραλία γεμίζει κόσμο τόσο, που δε προλαβαίνω να κατασκοπεύσω το έργο που εκτυλίσσεται κάτω από τη σκιά της κάθε ομπρέλας… Ένα σωρό άνθρωποι… Στη δική του ταινία ο καθένας. Μα όλοι επιτέλους γαληνεμένοι, νωχελικοί., σοφοί τεμπέληδες…

Ώσπου…

Για τα πανηγύρια...

Της Ρέας Βιτάλη

Πανηγύρι στην Τήνο. Από τούτον το μήνα…Όρεξη νάχεις! Στην κεντρική πλατεία χωριού, των 8 κατοίκων. Σε μια μέρα, ανέβηκε ο πληθυσμός του, χίλια τα εκατό! Τραπέζια στη σειρά, τραπεζομάντηλα καρώ, λούζα και τηνιακό τυρί και η μαεστρία κάθε νοικοκυράς κερασμένη σε μικρό άσπρο πιατάκι.


Ο Διόνυσος, η Παναγία, ο προστάτης Άγιος…Όλοι παρόντες. Ιδίως ο προστάτης Άγιος…Απολύτως αξιοσέβαστος ως ενδιάμεσος, ως δικός «τους» άνθρωπος…Πέφτει ψηλά ο ουρανός… Που να φτάσει ως εκεί η φωνή τους; Πώς να παρακάμψουν την ουρά του ανθρώπινου πόνου; Που να πάρεις σειρά απευθυνόμενος στο Θεό! Κατέφυγαν πονηρά στο δικό «τους» άγιο. Να τον κανακεύουν, να τον δωροδοκούν, να του τάζουν, να έχουν ένα μέσον ρε αδελφέ… Έλληνες!

Στην κεντρική πλατεία λοιπόν. Γιορτάζουμε την Αγία Στιγμή. Την ιερότερη όλων. Το απόλυτο –τώρα- το Ελληνικό! Η ρακή ρέει, στόματα γελούν αποκαλύπτοντας ...

Με γειά τον Πρόεδρο!

Καλώ σε πορεία

Καλώ σε πορεία:

Όσους δεν έχουν βάλει βύσμα για μια μετάθεση στο στρατό ρίχνοντας στην παραμεθόριο άλλους που δεν είχαν

Όσους δεν έχουν δώσει χρήματα για να εγχειριστούν οι ίδιοι ή οι οικείοι τους εκτός σειράς εις βάρος άλλων που δεν είχαν να πληρώσουν

Όσους δεν έχουν δώσει φακελάκι σε γιατρούς ή το κατήγγειλαν όταν τους ζητήθηκε

Όσους δεν έχουν δηλώσει ψευδή στοιχεία στην εφορία για να φοροδιαφύγουν

Όσους δεν έχουν φάει χρήματα της ασφάλισής τους και τώρα παραπονιούνται ότι αν και δούλευαν χρόνια έχουν λίγα συντάξιμα

Όσους δεν έχουν αποφύγει να πληρώσουν την ασφάλεια των εργαζομένων τους

Όσους ...

No better, no worse, no change

Tου Φώτη Γεωργελέ

Μια πρόσφατη ρύθμιση που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το φαινόμενο των «αποσπάσεων» από τα σχολεία, το οποίο έχει οδηγήσει να έχουμε περισσότερους εκπαιδευτικούς από τα άλλα κράτη αλλά σχολεία με κενές θέσεις εκπαιδευτικών, ορίζει ότι οι διοριζόμενοι σ’ ένα σχολείο πρέπει να μένουν 3 χρόνια στη θέση τους. Η ρύθμιση δεν άρεσε σε κάποιους, γιατί «μετατρέπει την εργασία σε στρατιωτική θητεία». Επίσης και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι κακή, γιατί οδηγεί «σε σχολεία της Αγοράς». Αλλά και η καταγραφή των δημοσίων υπαλλήλων που γίνεται αυτό τον καιρό, μπας και μάθουμε ποτέ πόσοι είναι και από πόσες πηγές πληρώνονται, είναι κακή, γιατί «αποκαλύπτει προσωπικά δεδομένα που δεν ξέρουμε πώς θα χρησιμοποιηθούν».

Η μεγαλύτερη επιτυχία όσων θέλουν καθηλωμένη τη χώρα στη στασιμότητα είναι ...

Ξενάγηση στο Μουσείο

Tου Παντελη Μπουκαλα

Να βγάλει όλη τη θητεία του ένας φαντάρος χωρίς να κάνει μια τρέλα ή κουτουράδα, ατομική ή με παρέα δυο-τρεις «σειρούλες», δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο. Απλώς, όπως στα πάντα στον κόσμο μας, υπάρχει κι εδώ μια διαβάθμιση στην αταξία και βεβαίως μια κλιμάκωση στην ανοχή των αξιωματικών απέναντί της. Οσοι περιλαμβάνονται στην κατηγορία των «λοιπών οπλιτών» και προορίζονται να επανδρώσουν, μόλις απολυθούν, την ευρύτατη κατηγορία των «λοιπών πολιτών», θα πάρουν μια-δυο ώρες άδεια από τη σημαία για να κάνουν τη δίωρη τετράωρη, θα στήσουν κάνα πυροφάνι σε συνθαλαμίτη τους ή θα του βάλουν αφρό ξυρίσματος στο στόμα, θα περάσουν στο στρατόπεδο ένα μπουκαλάκι ούζο. Και μέχρις εκεί. Ο φόβος της άμεσης και βαριάς τιμωρίας ανακόπτει οποιαδήποτε όρεξη για τολμηρότερες ανταρσίες.

Αντίθετα, οι εξ επωνύμων επώνυμοι,...