Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Για γέλια και για κλάμματα!

Κηφηνείον«Η Ωραία Ελλάς»

Ένα κείμενο του κ. Σαράντου Καργάκου το οποίο γράφτηκε πρίν 4 χρόνια.


Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά.

Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ότι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές... Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε..

Κάποτε ...

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Υποψήφιος Ψινάκης

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Το προσπερνάμε σαν κάτι αυτονόητο. Τετραετίες τώρα είναι συνήθεια να κοσμούν τα ψηφοδέλτια των συνδυασμών λαμπερά ονόματα του θεάματος, της τηλεόρασης ή του αθλητισμού, με ένα μικρό ποσοστό από αυτά να έχει δικαιολογήσει εκ των υστέρων τον λόγο της συμμετοχής του. Και αυτό αυτονόητο και φυσιολογικό μας φαίνεται - η χρησιμότητα των προσώπων αυτών είναι συνήθως στιγμιαία και προεκλογική.


Για όλους υπάρχει όμως μια επίφαση. Και της επαγγελματικής τους αξίας και της αποστολής τους στην πολιτική. Οι καλλιτέχνες, έστω και αν μεταξύ τους κάποιοι είναι αμφιλεγόμενοι, προσπαθούν να κάνουν καλά την δουλειά τους με τον τρόπο που μπορούν και έχουν και άλλοτε άλλο αριθμό θαυμαστών. Το ίδιο και οι αθλητές. Οι δε ιδιότητές τους, τους βοηθούν να συμπληρώνουν με σχετική επάρκεια το τετραγωνάκι «τι μπορείτε να προσφέρετε στην πολιτική;» « Μπορώ να προσφέρω στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, γνωρίζω τον χώρο κλπ», σύμφωνα με τα χιλιοειπωμένα κλισέ.

Τι μας λες γνωστά πράγματα, θα μου πείτε και θα είναι βουνό το δίκιο σας. Το κάνω γιατί αυτή τη φορά δεν υπήρχαν καν προσχήματα. Με τρόπο ωμό και ανυπόκριτο ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος του Νικήτα Κακλαμάνη εισέρχεται στην πολιτική με μόνη ιδιότητα εκείνην της γνωστής τηλεοπτικής φάτσας. Επάγγελμα Ψινάκης, εξειδίκευση Ηλίας. Ούτε καλλιτέχνης, ούτε πολιτισμός ούτε τίποτα-απλώς καθημερινός επισκέπτης του σαλονιού σας. Και ακόμα και ως τέτοιος, στην προϋπηρεσία αναγράφει «αποδόμηση του σοβαρού». Μπορεί στον τομέα αυτόν να έχει επιτυχίες ή έστω ένα κοινό, αλλά πραγματικά θα απορήσει κανείς αν ακόμα και αυτό το κοινό, του εμπιστευτεί κάτι σοβαρότερο να αποδομήσει.

Α, ξέχασα. Στο παρελθόν δήλωνε επάγγελμα: Μάνατζερ του Ρουβά. Λέτε; Θα μου πείτε, στην ωραία μας χώρα αν είσαι μάνατζερ του Νταλάρα γίνεσαι υφυπουργός. Και πάλι βουνό το δίκιο σας

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Eνας Τζαβέλλας, διεθνής πειρατής. Άγνωστες περιπέτειες ενός βλαστού της ένδοξης σουλιώτικης «φάρας»

Του Κωνσταντίνου Δ. Μίχου


Καθώς ξεφύλλιζα κάποια παλιά έντυπα, το μάτι μου έπεσε στο σκίτσο ενός άντρα, που έφερε «τατουάζ» σε όλο του το σώμα. Η εικόνα και μόνο στάθηκε αρκετή, για να κεντρίσει την περιέργειά μου και να διαβάσω το σχετικό κείμενο: «Προ τεσσάρων ημερών διήλθεν εκ Πειραιώς, επιβαίνων του γαλλικού ατμοπλοίου “Τίγρις” των Θαλασσίων Διαπορθμεύσεων ο διάσημος καπετάν-Γιώργης.» Δεν άργησα να αναζητήσω στοιχεία και σε άλλες εφημερίδες της ιδίας περιόδου: Έκπληκτος διαπίστωσα, ότι επί ημερησίας βάσεως και για τέσσερις μήνες αφιερώνονταν μακροσκελή άρθρα για τον άνθρωπο αυτόν, που έφτασε ξαφνικά στη μικρή τότε πατρίδα, όχι μόνο για την περίεργη εμφάνιση που παρουσίαζε, αλλά –περισσότερο– για την ελληνική καταγωγή που διεκδικούσε.

Δημοσιεύθηκαν τότε σειρά συνεντεύξεων τόσο από τον απρόσμενο αυτόν επισκέπτη, όσο και από αυτόπτες μάρτυρες, ενώ ο αθηναϊκός τύπος προσπαθούσε με επιβλητικούς τίτλους να ικανοποιήσει την περιέργεια των αναγνωστών. Οι έρευνες όμως μέρα με τη μέρα έπαιρναν όλο και πιο περίεργη τροπή, ώσπου ξεσπά η είδηση: ....

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Ο ερωτευμένος του... ΟΣΕ

Tου Κωνσταντινου Ζουλα

Σας έχει τύχει να πάρετε λάθος τηλεφωνικό αριθμό και να ακούσετε μια βαριεστημένη φωνή να λέει «ναι» σαν μόλις να ξύπνησε; Ε, λοιπόν, έτυχε σε μια φίλη μου, καθώς έκανε το «λάθος» να τηλεφωνήσει στο τετραψήφιο «1110» του ΟΣΕ, για να κλείσει ένα εισιτήριο. Μια λάγνα γυναικεία φωνή την καλωσόρισε στην «τηλεφωνική πύλη (sic) εξυπηρέτησης» και αφού πάτησε το «2» «για κρατήσεις θέσεων» ακολούθησαν όσα θα διαβάσετε.

«Ναι» λέει ο βαριεστημένος υπάλληλος. «Καλημέρα. Θέλω ένα ...

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Η Θρέψη

Του Ηλία Μαμαλάκη


Τον τελευταίο καιρό ξαναπήγα σχολείο. Βλέπω και παρατηρώ και βέβαια μαθαίνω πράγματα και θάματα που πάντα υπήρχαν γύρω μου, αλλά δεν τα έβλεπα.

Άνθρωπος της γαστρονομίας είμαι, του μαγειρέματος. Πάντα νόμιζα ότι το φαγητό προετοιμάζεται για να προσφέρει μια από τις ανθρώπινες ηδονές. Μήπως έκανα λάθος; Ή πιο απλά, μήπως υπάρχουν και άλλοι παράγοντες στο φαγητό που ξεπερνούν την ηδονή; Ναι, φυσικά. Απλώς αυτό το βάλαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και το ξεχάσαμε.

Το φαγητό κυρίως και απολύτως είναι ζωή. Η θρέψη, όπως θα έλεγε η γιαγιά μου:
- αυτό είναι θρεπτικό
- αυτό είναι δυσκοίλιο
- αυτό είναι ευστόμαχο

Μια εκδήλωση αγάπης του καθημερινού ανθρώπου, άντρα, γυναίκας, παιδιού ή γέρου εκδηλώνεται προσφέροντας τροφή στον άλλον. Η μάνα προτείνει το φουσκωμένο από γάλα στήθος της στο μωρό της, η πάπια ταΐζει το παπάκι στο στόμα, η λέαινα καθοδηγεί το λεονταράκι να βρει και να μασήσει μόνο του την τροφή, η μάνα πελεκάνος αν δεν βρει τροφή να θρέψει τα μικρά της κατασπαράζει μόνη της τα σπλάχνα της για να ταΐσει τα μικρά της με τη σάρκα της και το αίμα της.

Αυτό είναι η θρέψη, ανώτερη από τη γαστρονομία. Οι μανάδες θρέφουν τα παιδιά τους, τους δίνουν ζωή ή ακόμα καλύτερα δύναμη για ζωή. Γι’ αυτό όλοι εμείς γιοί και κόρες αγαπάμε τις μανάδες μας γιατί μας έθρεψαν. Κι όμως εγώ τον πήρα τον δρόμο της γαστρονομίας. Φαφλατάδικος δρόμος, φιγουρατζίδικος, με φωνές και τυμπανοκρουσίες, αλλά ότι κι αν πεις εύκολος δρόμος.

Δύο εξτραβαγκάντσες, ένα εξωτικό μπαχαρικό, λίγος αφρός και οι γαστρονόμοι έμειναν εκστασιασμένοι και ατενίζοντας στο υπερπέραν καταμετρούν την υφή του μπαρμπουνιού, το άρωμα της κολοκύθας, τη γεύση του αγγουριού.

Έλεος, άνθρωποί μου, η μαγκιά του μάγειρα είναι να φτιάξει τρεις μπουκίτσες φαγητό για ένα πονεμένο σώμα και την ψυχή που κρύβει μέσα του. Να τον πείσει να φάει. Να γίνει μάγειρας της θρέψης και όχι της γαστρονομίας. Να νιώσει ότι έδωσε λίγη ζωή, λίγο κουράγιο. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ο σούπερ μάγειρας για να το κάνεις αυτό, αρκεί να αγαπάς, να φροντίζεις, να σκέπτεσαι.

Αυτό το σχολείο πέρασα τον τελευταίο καιρό, εγώ ο άγαρμπος μαγειράκος, να θρέψω δηλαδή, να δώσω ζωή στην αγαπημένη μου. Αρνιόταν πεισματικά να ζήσει, μόνο λίγα ροδάκινα της άρεσαν σε ήπια θερμοκρασία, ούτε ζεστά ούτε κρύα. Εγώ μέσα στην κουζίνα έφτιαχνα τυροπιτάκια, έβραζα χυλωμένη φακή χωρίς μπαχαρικά για να μην την ενοχλούν, έφτιαχνα σαλάτα φατούς που της άρεσε, έβραζα κολοκυθάκια, άτμιζα μια φρέσκια γλώσσα. Ήθελα να θρέψω την καλή μου, το ήθελα μα αυτή αρνήθηκε. Βλέπετε είχε ξεκινήσει από καιρό έναν άλλο μακρύ και άγνωστο δρόμο... Ποιος θα τα φάει όλα αυτά που μαγείρεψα;

Θα παλαιώσουν μέσα στις πιατέλες, μέχρι που κάποιος θα τα πετάξει. Τα φαγητά μου δεν έθρεψαν κανέναν, ούτε καν εμένα. Θα ήθελα κάτι να κάνω, μα είμαι ανήμπορος, δεν ξέρω τίποτα άλλο να θρέφω ανθρώπους και ενίοτε τις ψυχές τους. Γιατί θέλω να ξέρετε ότι η ανθρώπινη ψυχή κατοικοεδρεύει στο στομαχάκι μας.

Υ.Γ. Στις 29 Αυγούστου στις 11.15 το βράδυ η αγαπημένη μου γυναίκα Στέλλα έφυγε από αυτό τον κόσμο αφού έδωσε μια τιτάνια μάχη με την καταραμένη αρρώστια. Ήθελε να ζήσει όσο κανένας άλλος. Πίστευε ότι καλυτέρευε, ενώ η αλήθεια ήταν διαφορετική. Την αγαπούσα πάρα πολύ και θα την αγαπώ.