Εγώ δεν ήμουν στο Πολυτεχνείο!

Αρθρο του 2007
απο τον ΠΙΤΣΙΡΙΚΟ

Κι όμως, υπάρχει κάτι που έχει αλλάξει στη χώρα μας. Επί χρόνια άκουγες διάφορους να εκστομίζουν τη φράση «ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο». Το έλεγαν μάλιστα με ύφος «τι να σου λέω τώρα, δεν θέλω να μιλάω γι’ αυτά» και άφηναν έναν αναστεναγμό – τον αναστεναγμό του πληγωμένου αριστερού που είδε τα όνειρά του για έναν καλύτερο κόσμο να γίνονται συντρίμμια.

Αν πιστέψουμε όλους αυτούς που κατά καιρούς έχουν δηλώσει πως βρίσκονταν εκεί τις ιστορικές και τραγικές μέρες του Νοέμβρη του ’73, μέσα στο Πολυτεχνείο θα πρέπει να βρίσκονταν γύρω στα 3 εκατομμύρια άτομα.

Βέβαια, η γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν στο Πολυτεχνείο – η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν αραγμένη στο σπίτι της, όπως ακριβώς και η σημερινή. Στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν μερικές εκατοντάδες όμορφοι νέοι. Τα τελευταία χρόνια, όλο και λιγότεροι δηλώνουν πως βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο – δεν πουλάει πια.

Δεν θα αργήσει η μέρα που κάποιος θα δηλώσει δημοσίως «εγώ δεν ήμουν στο Πολυτεχνείο» - σαν αυτό να είναι ένδειξη εντιμότητας και αθωότητας- και το κοινό θα τον αποθεώσει. Κι αυτοί, που αποδεδειγμένα βρίσκονταν εκεί, θα το κρύβουν για να μην …παρεξηγηθούν. Αν θέλεις να απαξιώσεις κάποιον, θα του λες «Εσύ μη μιλάς! Ήσουν στο Πολυτεχνείο!». Σημεία των καιρών.

Το σοφό μήνυμα

του Ανδρέα Πετρουλάκη

Ένας ακροδεξιός στα Γρεβενά παίρνει τηλέφωνο έναν του ΚΚΕ στην Αριδαία και έναν του Κουβέλη στα Χανιά και τους ρωτάει τι θα ψηφίσουν ώστε ανάλογα να αποφασίσει τι θα ψηφίσει κι ο ίδιος. Ένας δεξιός στα Σούρμενα συνεννοείται με έναν αντιεξουσιαστή στα Εξάρχεια και έναν πασόκο στη Φολέγανδρο για το αν θα πάνε να ψηφίσουν και τι ο καθένας τους. Σε όλη τη Ελλάδα έχουν ανάψει τα τηλέφωνα ώστε οι πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, να συντονίσουν την ψήφο τους για να δημιουργηθεί το κατάλληλο μίγμα στα τελικά αποτελέσματα το οποίο θα στείλει το σωστό για την περίσταση μήνυμα προς την κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όσο αλήθεια είναι όλα αυτά τόσο υπαρκτή είναι αυτή η θεμελιώδης βλακεία που ακούμε επί τετραετίες για τον σοφό λαό που ψηφίζει σοφά. Και στέλνει το άλλο ανύπαρκτο πράγμα, αυτό που ονομάζουμε μήνυμα, το οποίο όπως όλοι καταλαβαίνουμε είναι επίσης σοφό.

Η κολακεία του λαού από τα κόμματα δεν έχει όρια. Είναι όμως άλλο πράγμα σε μια δημοκρατία να σέβεσαι με ευλάβεια τη λαϊκή ψήφο ό,τι αποτέλεσμα και αν παραγάγει, και άλλο πράγμα της δίνεις υπόσταση θεϊκής νομοτέλειας. Άλλο πράγμα να πιστεύεις ότι ο λαός είναι κυρίαρχος και άλλο να πιστεύεις ότι είναι σοφός. Και αντί να αποδέχεσαι την απλή αλήθεια ότι ανάμεσα στους πολίτες υπάρχει πανσπερμία απόψεων, γνώσεων, προβλημάτων, στάσεων ζωής, επιρροών, εμμονών, ιδιαιτεροτήτων και όλων αυτών των πραγμάτων, τέλος πάντων, που ωθούν κάποιον να ψηφίσει έτσι ή αλλιώς, μιλάς σαν το εκλογικό σώμα να είναι μονοπρόσωπο, μονοσήμαντο, και σοφό βεβαίως.

Και αφού αρχίσει το ένα ψέμα ακολουθούν αβίαστα τα επόμενα. Διαλέγεις το κομμάτι του αποτελέσματος που ταιριάζει με την προαποφασισμένη πολιτική ερμηνεία που θα δώσεις θεωρώντας το επίσης μονοσήμαντο. Οι άλλοι διαλέγουν τα υπόλοιπα κομμάτια με τα ίδια κριτήρια και αρχίζει το κανονικό δούλεμα, δηλαδή οι παράλληλοι μονόλογοι ευχαριστημένων κωφών και ανέπαφων με την συνολική πραγματικότητα , αυτό δηλαδή που έχουμε μάθει αδιαμαρτύρητα να ονομάζουμε πολιτικό διάλογο.

Στο μεταξύ ο σοφός μπορεί να απέχει των εκλογών σε ποσοστά μέχρι 60% (ξεπερνώντας τον «αφελή» και « απολίτικο» αμερικανικό λαό) και να ψηφίζει το ίδιο καλά Ποδηλάτες και Χρυσή Αυγή, Ψινάκη και Καμίνη, Ψωμιάδη και Μπουτάρη. Και αντί οι πολιτικοί να κάνουν το αυτονόητο, να αναγνωρίσουν δηλαδή τα υπαρκτά πλειοψηφικά και μειοψηφικά ρεύματα που δημιουργεί κάθε φορά η πολιτική συγκυρία και να προσπαθήσουν να τα ερμηνεύσουν στην ποικιλία τους, αναγνωρίζοντας την περιπλοκότητα που έχει η κοινωνία, ο λαός της και η ίδια η ζωή, τα βάζουν όλα στην ίδια μασχάλη του κολοβού μηνύματος. Ας προσέξουν όμως γιατί ο σοφός αν κάτι έχει αρχίσει πραγματικά να συνειδητοποιεί, ό,τι κι αν ψήφισε, είναι ότι οι πολιτικοί του και τα εργαλεία επικοινωνίας τους έχουν ξεπεραστεί.

«Ξύπνησαν οι σκλάβοι, Αντωνάκη»

του Γιώργου Λακόπουλου

Ποιος κέρδισε σ' αυτές τις εκλογές; Απάντηση: όλοι! Όλα τα κόμματα; Όχι. Όλοι οι πολίτες! Ή μάλλον όλοι οι πολίτες που για πρώτη φορά έδειξαν ότι απογαλακτίζονται από τους κομματικούς μηχανισμούς της Μεταπολίτευσης. Αυτοί οι μηχανισμοί τους κρατούσαν αιχμάλωτους. Όριζαν τη σκέψη και την κρίση τους. Τους απαγόρευσαν πως θα συμπεριφερθούν στο δημόσιο χώρο και πως θα ψηφίσουν. Τους έβαζαν μπροστά σε κατασκευασμένα διλλήματα και τόση εξαγόρασαν με το δημόσιο χρήμα που προορίζονταν για άλλους σκοπούς. Τους έκαναν πλύση εγκέφαλου με ψεύτικους διαχωρισμούς μετεμφυλιακής έμπνευσης της. Και τους καλλιεργούσαν έννοιες όπως «κομματικό καθήκον», «παραταξιακή συνείδηση», πάνω στις οποίες, στηθήκαν κομματικά οικοδομήματα -μέσα στα όποια εγκαταστάθηκαν κομματικά κωθώνια.


Αν διαβάσει κάνεις διαφορετικά το αποτέλεσμα τις Κυριακής θα καταλήξει στην ατάκα της Μάρως Κοντού προς τον Γιώργο Κωνσταντίνου: «Ξύπνησαν οι σκλάβοι Αντωνάκη». Δεν εννόησε τον Σαμαρά -αλλά θα μπορούσε να εννοεί ολόκληρη την κομματική αριστοκρατία της Κληρονομικής Δημοκρατίας που εγκαταστάθηκε στη χώρα εδώ και πολλές δεκαετίας. Για πρώτη φορά οι πολίτες αρνήθηκαν να γίνουν μέρος του κομματικού προβλήματος της χώρας. Έστω και δια της αποχής.

Δεν είναι ευχάριστο -και δεν είναι και τόσο καλό για τη Δημοκρατία αν συνεχιστεί- ότι αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στο έργο «οι καλοί οι καλοί και οι άσχημοι». Ήταν όμως ένας τρόπος να δείξουν στα κομματικά μαγαζιά ότι δεν μπορούν να τους υπολογίζουν πλέον ως πελατεία τους. Η αποχή ήταν συνειδητή, ήταν πολιτική και ήταν στερεη ως απόφαση. Ακόμη και αν σε ορισμένες πλευρές της μπορεί να διακρίνει κάνεις ακόμη και αντικοινοβουλευτικές διαθέσεις.

Η πρώτη ομάδα αντίστασης είναι αυτή που δε πήγε στην κάλπη. Η δεύτερη είναι αυτή που πήγε αλλά χωρίς το ψηφοδέλτιο στον κόρφο. Τα ποσοστά που συγκέντρωσαν οι κομματικοί υποψήφιοι πανελλαδικά, είναι τα χαμηλότερα από ποτέ. Τα δήθεν φαβορί δοκίμασαν δυσάρεστες εκπλήξεις και οι «χαμένοι από χέρι» θα βρίσκονται από τον Ιανουάριο στα δημοτικά συμβούλια. Για πρώτη φορά θα χρειαστούν τόσες επαναληπτικές εκλογές για να βγουν δήμαρχοι και φυσικά εντυπωσιάζει ότι η ρευστότητα στην εκλογές περιφερειαρχών. Ας αφήσουμε τις στημένες παραστάσεις ικανοποίησης. Ήταν φαιδρό φαινόμενο να πανηγυρίζει η ΝΔ γιατί πήρε …20% στην Αττική. Όσο για το ΠΑΣΟΚ θα έπαιρνε λιγότερο χωρίς τη λιτή και πάντως απολύτως αυτοδιοίκητη υποψηφιότητα του Γιάννη Σγουρού που έσωσε την παρτίδα αποκλειστικά με το ύφος της προσωπικής παρουσίας του.

Συμπέρασμα. Οι ψηφοφόροι αρχίζουν σιγά να γίνονται πολίτες.

Το αποτέλεσμα της Κυριακής έδειξε ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει στη βάση της κοινωνίας, η τουλάχιστον στις συμπεριφορές του εκλογικού σώματος. Μόνο που όπως συμβαίνει με όλες τις αλλαγές, υπάρχουν κίνδυνοι η να οδηγηθούν σε πισωγύρισμα, η να εξελιχτούν σε λάθος κατευθύνσεις, αν δεν πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους οι κατάλληλοι άνθρωποι. Όποιος δεν το πιστεύει ας μελετήσει λίγο τα αποτελέσματα στα εκλογικά τμήματα της περιοχής του Άγιου Παντελεήμονα.

Απέχω, άρα υπάρχω

της Μαρίας Χούκλη

Γιατί όλοι οι πολιτικοί όλων των κομματικών εκφάνσεων τρέμουν τόσο πολύ την αποχή;

Τους παρατηρούσα το βράδυ των εκλογών. Φώναζαν, επιχειρηματολογούσαν, ερμήνευαν, παρερμήνευαν, ειρωνεύονταν, υπεξέφευγαν, έδιναν λιγότερο ή περισσότερο συμπαθητικές παραστάσεις. Για να υπερασπιστούν τα ποσοστά του κόμματός τους ή για να αμφισβητήσουν τα ποσοστά των αντιπάλων τους. Όταν όμως έφθανε η συζήτηση στο θέμα της αποχής, όλοι γλύκαιναν, χαμήλωναν τον τόνο της φωνής τους, έπαιρναν στεναχωρημένο ύφος, έμοιαζαν με γονείς που δείχνουν κατανόηση για το προβληματικό παιδί τους και το «ολίσθημά» του.

Διαβεβαίωναν ότι είναι έτοιμοι να αφουγκραστούν την ηθελημένη απουσία του κόσμου από την κάλπη και τι σημαίνει. Μετά δυσκολίας έκρυβαν την ανησυχία τους για την εκτροπή από το «πολιτικά λογικό και αυτονόητο». Για την απόδραση, την αμφισβήτηση και ανυπακοή των πολιτών. Ωστόσο γρήγορα έβρισκαν την αυτοκυριαρχία τους και ανεβάζοντας μια κλίμακα τον τόνο της φωνής τους, παρέδιδαν μαθήματα δημοκρατίας: «δεν είναι πολιτική στάση η αποχή, πρέπει να ψηφίζετε και ας ψηφίζετε ο,τι να ναι». Μόνο το «σας παρακαλούμε» έλειπε αλλά σχεδόν το υπονοούσαν.

Γιατί όλοι οι πολιτικοί όλων των κομματικών εκφάνσεων τρέμουν τόσο πολύ την αποχή; Να έχουν διαβάσει το Περί φωτίσεως του Σαραμάγκου λίγο δύσκολο το βλέπω. Ο προφητικός Πορτογάλος έστησε το μύθο του με αφορμή κάποιες δημοτικές εκλογές, κάπου, κάποτε και έβαλε έναν λαό να ψηφίζει κατά 70% λευκό προκαλώντας σοκ στην πολιτική ηγεσία του τόπου, η οποία φοβισμένη από το αποτέλεσμα, προκηρύσσει επανάληψη των εκλογών. Αυτή τη φορά η λευκή ψήφος αγγίζει το 83%. Η κυβέρνηση θορυβημένη , χαρακτηρίζει την στάση των πολιτών «καθαρή και απροκάλυπτη τρομοκρατία», αναστέλλει το Σύνταγμα και κηρύσσει στρατιωτικό νόμο. Εγκαταλείπει την πόλη μαζί με τις αρχές ασφαλείας, νομίζοντας ότι θα προκληθεί χάος. Η πόλη όμως θα λειτουργήσει: οι κάτοικοι θα αυτο-οργανωθούν και η κοινωνία θα επιβιώσει. Οι ιθύνοντες πανικόβλητοι, επιστρέφουν και με τους πάσης φύσεως μηχανισμούς θα επαναφέρουν τη «δημοκρατική ομαλότητα».

Η αποχή από τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου δεν είναι μυθιστόρημα και δεν ξέρουμε ούτε τη συνέχεια ούτε το τέλος. Αλλά αυτή τη φορά ακούστηκε πιο δυνατά από ποτέ η εκκωφαντική σιωπή «ορφανών» πολιτικών υποκειμένων που νιώθουν εντός, εκτός και επί τα αυτά. Ποιος θα διαβάσει σωστά την «αλληλουχία των κρυφών μηνυμάτων» του 40%;

Έλεος, όχι άλλοι μάγειροι!

του Δημήτρη Καμπουράκη

Εμένα μ’ αρέσει το φαγητό. Φαίνεται εξ’ άλλου, χοντρός είμαι. Αλλά αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στην τηλεόραση ξεπερνά και τους χοντρούς και τους τετράπαχους και τους τόφαλους. Όλοι μαγειρεύουν. Παντού κατσαρόλες, τηγάνια, τετζερέδια, μπλάστες και εκατό λογιών κουταλοπήρουνα. Όπου γυρίσω το μάτι μου βλέπω πλεξούδες από σκόρδα, σακιά από πατάτες, λεκάνες με ζυμάρια, σπαλομπριζόλες και γαριδοκαραβίδες. Τι στο καλό έπαθαν όλοι τους και σκύψανε με τόση ευλάβεια πάνω στα πολυμίξερ και τις γκαζιέρες; Πότε έγινε της μόδας να είσαι μάγερας και δεν το κατάλαβα; Από παντού ξεπροβάλλουν στρατιές μελλοντικών βασιλιάδων της κουζίνας έτοιμοι να σφάξουν ο ένας τον άλλον σαν αρνί του Πάσχα μπροστά στους πεινασμένους τηλεθεατές. Κρατάνε στα χέρια τους μακριά μαχαίρια και γυαλιστερές κουτάλες και καταγίνονται με κάτι αλλόκοτα υλικά που πρώτη φορά τ’ ακούω. Σαν το φινόκιο. Τι είναι ρε παιδιά αυτό το φινόκιο; Ό,τι φαγητό κι αν φτιάξουν, φινόκιο τού ρίχνουν.


Συγνώμη αλλά από πότε τα γεμάτα σάλτσες χέρια, οι καταλαδωμένες ποδιές και η τηγανίλα της κουζίνας έγιναν τόσο in; Μη με παρεξηγήσετε, έντιμη, συμπαθέστατη και χρησιμότατη δουλειά είναι, απλώς αναρωτιέμαι πως ξαφνικά εκτοξεύτηκε στον γαλαξία της πιο top γκλαμουριάς της ελληνικής κοινωνίας. Ποιος διεστραμμένος μετέτρεψε τις γραβιέρες, τα σέσκουλα, τα άνιθα, τις πέρκες, τους μπακαλιάρους και τις σηκωταριές στο απόλυτο Greek Dream; Τι παράκρουση είναι αυτή πάλι; Από πού ξεφύτρωσαν όλες αυτές οι ξύστες, τα χαβάνια, τα σουρωτήρια, τα χτυπητήρια και τα μπακιρικά που μπήκαν στη ζωή μας; Τι μανία τους έπιασε άντρες-γυναίκες και θέλουν σώνει και καλά να γίνουν ταβερνιάρηδες; Κάτι σωματαράδες μουσάτοι, κάτι ντιρέκια ως εκεί πάνω, αντί να καβαλήσουν μια 900κοσάρα μηχανή και να βγουν για γκόμενες, ζώνονται τις καρό ποδιές και σουφρώνουν τα χειλάκια τους σαν τη θειά μου τη Φιφίκα όταν δοκιμάζει τους μπουμπουριστούς χοχλιούς της. Και μη χειρότερα. Πού ξανακούστηκε να στέκονται δώδεκα νοματαίοι πάνω από ένα μίξερ και να κουβεντιάζουν με τις ώρες πόσο αραιή πρέπει να ‘ναι η μαρέγκα; Και αφού αποφουρνίσουν, να τρώγονται μεταξύ τους σαν τις Κατίνες διότι δεν ψήστηκε καλά η ζύμη της τάρτας, δεν έδεσε καλά η μπεσαμέλ και δεν ήταν αρκετά τραγανό το φινόκιο. Και τι στο διάολο είναι αυτό το φινόκιο τέλος πάντων; Ψάρι, τυρί ή αγριόχορτο;

Μπορεί κάποιος να μου πει τι σημαίνει «έντιμο αλλά άχρωμο πιάτο»; Δηλαδή, για να ψήσει κάποιος μια ρημαδιασμένη μερίδα φαγητό, πρέπει να έχει σπουδάσει στη σχολή καλών τεχνών του Μετσοβίου και για να τη σερβίρει πρέπει να έχει διδακτορικό διακόσμησης εσωτερικού χώρου από τη Φλωρεντία; Γιατί ένα μπιφτέκι με πατάτες και λίγη σαλάτα, θα πρέπει να είναι σαν μεσαιωνικό φρούριο; Γιατί η μουστάρδα στην άκρη πρέπει να ζωγραφίζει τη Μόνα Λίζα; Και γιατί οι αστακοί πρέπει να στέκονται όρθιοι στην πιατέλα και να σπρώχνονται με τις κεραίες τους σαν το άγαλμα της Πλατείας Κλαυθμώνος; Με ποια λογική, μόλις ξαπλώσει ο αστακός πάνω στα μακαρόνια, ο μάγειρος βγαίνει άχρηστος και βάζει τα κλάματα; Άσε αυτά τα κλάματα. Μα καλά, δεν ντρέπονται λιγάκι; Κοτζάμ μαντράχαλοι και μεγάλες γυναίκες, να μιξοκλαίνε όλοι μαζί σαν νήπια επειδή φοβούνται μήπως τους διώξουν από την κουζίνα; Μέχρι προχθές, ο άντρας δεν έμπαινε στην κουζίνα ακόμα κι αν του ‘βαζες πιστόλι στην πλάτη, ενώ η γυναίκα έκανε αμάν να βγει από κει μέσα και να κάτσει πέντε λεπτά στο σαλόνι. Τώρα τι τους έπιασε όλους και αλυσοδένονται στους πάγκους της σαν τους ακτιβιστές της Greene Peace, μήπως και τους αφαιρέσουν το δικαίωμα να χτυπάνε αυγολέμονα και να πλάθουν κουλουράκια; Κάνουν από πάνω και εθνικοπατριωτικές δηλώσεις του τύπου: «Θα δώσω και την τελευταία ρανίδα του αίματος μου για να παραμείνω».

Πού να παραμείνεις ρε μεγάλε; Φόρεσες έναν χρυσό κρίκο στ’ αυτί σαν πειρατής τού Καβαδία, έδεσες μαύρο μαντήλι στο ξυρισμένο κεφάλι σου, έβγαλες δυο στιγματισμένα μαύρα μπράτσα που αρρώστιες τα ‘χουνε τσακίσει τροπικές, μόνο και μόνο για να σερβίρεις κρεμ μπρουλέ; Και σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου επειδή δε μπόρεσες να ψιλοκόψεις το κρεμμύδι σε πέντε κινήσεις; Ου να χαθείς ρε, που τρώς γεμάτος αγωνία τα νύχια σου, όσο ο τύπος της επιτροπής δοκιμάζει «το πιάτο σου». Τόση περηφάνια πια γι’ αυτό το «πιάτο σου» δεν έδειχνε ούτε ο μπάρμπας μου ο Στεφανής όταν μιλούσε για το παράσημο του στην Αλβανία. Είπαμε, αλλάζουν οι εποχές αλλά είστε σίγουροι ότι αποτελεί πρόοδο να τραγουδάμε «μην βροντοχτυπάς τις χάντρες, η φουφού κάνει τους άντρες»;

Αμ αυτές οι επιτροπές με τους σεφ; Τι στυλάκι είναι πάλι τούτο που πλασάρουν; Ο καθένας χωριστά μπορεί να είναι συμπαθέστατος, αλλά όλοι μαζί είναι ανυπόφοροι. Κι αν το στυλ δεν είναι δική τους επιλογή αλλά του τηλεοπτικού concept, τότε το concept είναι για σφαλιάρες. Εντάξει, ξέρω ότι οι καιροί του αντικομφορμισμού έχουν παρέλθει και ότι ξαναγυρίσαμε στην κοινωνία της ιεραρχίας, αλλά υπάρχουν και όρια βρε αδερφέ. Τι είναι αυτό το στήσιμο δηλαδή; Όρθιοι, ακίνητοι, ανέκφραστοι, να περιμένουν τον μελλοθάνατο που τους πλησιάζει κάτωχρος με την ψητή κολοχτύπα του ανά χείρας. Χαλαρώστε λίγο, μάγειρο κρίνετε, όχι κανέναν αρχιπεζοναύτη που θα στείλετε σε αποστολή αυτοκτονίας στα μετόπισθεν του εχθρού. Κι εσύ ρε συφοριασμένε διαγωνιζόμενε, γιατί τρέμεις έτσι μπροστά τους; Σεφ είναι, όχι επιτροπή των Ες-Ες στο Άουσβιτς. Τον πουρέ που έφτιαξες θα βαθμολογήσουν, δε σε πάνε για εκτέλεση. Γιατί κλείνεις γεμάτος απελπισία τα μάτια σου, όταν ο ανακριτής πλαταγιάζει τη γλώσσα του διαπιστώνοντας με υποδόρια απέχθεια ότι κάποιοι κόκκοι ζάχαρης δεν έχουν διαλυθεί και κάνουν «κρίτσι-κρίτσι»; Σιγά πια, ζάχαρη είναι κρίτσι-κρίτσι θα κάνει. Αλλά τι στο διάολο ζητά η ζάχαρη στον πουρέ, μωρέ; Φαί έφτιαξες ή γλυκό; Νάσου πάλι και κείνο το φινόκιο; Έβαλες φινόκιο και στον πουρέ; Που το μάθατε όλοι σας το φινόκιο ρε κι εγώ δεν το ‘ξερα;

Αφήστε πια εκείνο το φτύσιμο της μπουκιάς. Στην Κρήτη, αν πας στο σπίτι κάποιου και φτύσεις το φαί που θα σου σερβίρει, θα κατέβεις κουτρουβαλώντας τη σκάλα. Από την άλλη, για μπείτε και στη θέση των κριτών. Αν εμένα μου βάζανε σαράντα πιάτα μπροστά μου κι έτρωγα πρώτα γαρίδες, μετά φασολάδα, μετά μακαρόνια με τυρί, μετά κρέμα καραμελέ, μετά αρνίσια παϊδάκια, μετά ανθότυρο με μέλι και συνέχιζα με μπριάμ, σαλάτα καραμελωμένων φουντουκιών, σνίτσελ πεσκανδρίτσας, ντολμάδες με γιαούρτι, μους σοκολάτας κι έπειτα μπουγιαμπέσα και κοκκινιστό κουνέλι, για να καταλήξω σ’ ένα γαλακτομπούρεκο και σε μπακαλιάρο σκορδαλιά, να με συμπαθάτε αλλά θα έτρεχα κατ’ ευθείαν στη λεκάνη να ξεράσω. Οπότε πάλι ευγενικοί είναι που το φτύνουν στη σακούλα των σκουπιδιών.

Λοιπόν, αυτή ιστορία με τους χιλιάδες υποψήφιους μαγείρους, τις χύτρες, τις ηλεκτρικές κουζίνες στη σειρά, τις κρέμες, τα σέλινα, τις αρχιτεκτονικές της καραβίδας, τους πανηγυρισμούς της πετυχημένης ψαρόσουπας και τα κλάματα του κακοψημένου μπουρεκιού, πρέπει να τελειώσει το συντομότερο. Αν η βουλιμία είναι απόδειξη κατάθλιψης, η εθνική βουλιμία τι είναι άραγε; Ας ρίξουμε και μια ματιά στα ψιλά γράμματα της ιστορίας. Πάντα οι αγροίκοι κατακτητές των παρακμασμένων αυτοκρατοριών, πάθαιναν πλάκα από τις γευστικές επιδόσεις των παχύσαρκων ράθυμων ηττημένων. Και μη μου αρχίσει η αγαπημένη μου Λαμπρία ή οι φίλοι μου Μαμαλάκης και Σκαρμούτσος τις θεωρίες ότι δεν εκτιμώ την τέχνη της γεύσης ή την παράδοση την κουζίνας, ότι δεν διαθέτω αισθητική ή ότι υποστηρίζω το άθλιο πρότυπο του άντρα-αφέντη και της γυναίκας-δούλας. Και τις γνώσεις τους θαυμάζω και στην τέχνη τους υποκλίνομαι και το φαγητό τους τρώω όπου το πετύχω και συχνότατα ρίχνω κανένα κοτόπουλο με πατάτες στο ταψί μου όταν πεινάω. Οι υπερβολές μ’ ενοχλούν. Εκτιμώ την μαγειρική, αλλά όταν έχει το ειδικό βάρος που της αναλογεί στη ζωή μας. Δε μπορώ να κολυμπώ όλη μέρα σ’ έναν ωκεανό από σάλτσες και λιωμένα τυριά. Μπουκώνω, μπουχτίζω, με πιάνουν καούρες. Έχω κι αυτό το άτιμο το φινόκιο που δεν ξέρω αν είναι τυρί, κρέας ή ψάρι…

Δεν κατάλαβα τίποτα!

της Ρέας Βιτάλη

Το έχετε πάθει και σεις…Δεν μπορεί! Σ΄όλους έχει συμβεί κάποτε…Είσαι σε μια παρέα, κάποιος λέει ένα ανέκδοτο, οι άλλοι σκάνε στα γέλια και σεις δεν έχετε πιάσει το αστείο. Κοιτάτε δεξιά, αριστερά…Δεν μπορεί! Τόσο που γελάνε κάτι αστείο ελέχθη…Και σκάτε και σεις στα γέλια. Σαν ηλίθιος! Ενώ δεν έχετε καταλάβει τίποτα.


Αυτό έπαθα χθες. Όλοι λένε κατάλαβαν και πήραν το μήνυμα…Εγώ…Να πω τη μαύρη αλήθεια δεν κατάλαβα τίποτα…Να μη σου πω μπερδεύτηκα χειρότερα.

Γενικώς παθαίνω στις εκλογικές αναμετρήσεις μπέρδεμα. Να για παράδειγμα όταν ο Καραμανλής ο νεώτερος ο βλοσυρός φώναζε «επανίδρυση του κράτους»…Αν κρίνω από το ποσοστό θριάμβου και κοιτάζοντας το έργο προς τα πίσω διαπιστώνω ότι για «επανίδρυση» σκίστηκαν και τα λαμόγια. Σκίστηκαν και τα ρεμάλια που έγραφαν υπερωρίες που δεν έκαναν, έπαιρναν επιδόματα που δεν δικαιούνταν, δούλευαν και δεν δούλευαν ή κανονικά «μας δούλευαν»…Και έτρεξαν για «επανίδρυση»…Τέτοιο ποσοστό! Δρασκελάω τα αποτελέσματα μετά τις φωτιές στην Ηλεία και προχωρώ στο Γεώργιο Παπανδρέου. Δήλωσε «λεφτά υπάρχουν» και θριάμβευσε…Τι να καταλάβω τώρα εγώ; Τι μήνυμα να πάρω; Δηλαδή υπήρχε κόσμος που ήθελε και άλλα λεφτά; Στα πόσα θα χόρταινε; Ή υπήρχαν άνθρωποι τόσοι πολλοί με χιούμορ που έπιαναν το τρικ ότι λεφτά υπάρχουν αν δεις πόσα ξοδεύτηκαν για το κανάλι της Βουλής ας πούμε ή για τον ΟΣΕ ή για την ΕΡΤ ή για εκδρομές των Καπη στο εξωτερικό που η Βουλγαρία στοιχίζει όσο πεντάστερο στη Γροιλανδία; Ή, ή…Κι αν το «έπιαναν» το υπονοούμενο, τι ζητούσαν μετά ; Δώσε τα λεφτά που υπάρχουν και σκάσε ή δώστα στη σωστή κατεύθυνση και στην υγιή πλευρά των πολιτών κι ας μου στερήσεις την σαχλοχλιδή της απατεωνιάς μου (που απολαμβάνω χρόνια ως ανέντιμος –που με ανέθρεψες- ); Ή γενικά και αόριστα «λεφτά υπάρχουν» δώστα! Με την ευκολία που ανώμαλος κουνάει καραμέλα σε παιδάκι και την γραπώνει στον αέρα; Τι απ΄όλα;

Στα χθεσινά αποτελέσματα δεν κατάλαβα τίποτα. Η κατάσταση ήταν έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη από την αρχή. Αφού δεν έβγαλα κιχ ως κομμάτι της έντιμης πλευράς λαού αν και άλλαξε η ζωή μου από την μια μέρα στην άλλη γιατί με απειλούσε με τιμωρία ο ΓΑΠ. Και πόσο πιο πειθαρχημένη με θέλει το σύστημα; Να φοράω και ομοιόχρωμη στολή; Και πώς να του δείξω την εμπιστοσύνη (έστω και απελπισμένη εμπιστοσύνη) τελικά; Να του δώσω φιλί με γλώσσα; Και για την κατάντια της Αθήνας που να στείλω το ρημαδοπακέτο της απογοήτευσής μου; Ή να μη θίξω θέμα Αθήνας σε εκλογές που αφορούν την Αθήνα; Και αν κρίνω από τους ψήφους του Κακλαμάνη…Δηλαδή υπήρξαν και άνθρωποι που ήταν ευχαριστημένοι με τον Κακλαμάνη; Και τον είδαν να μιλάει με τέτοια έπαρση και σνομπισμό και πήγαν ωστόσο και τον ψήφισαν; Και στο βορρά πείθει ακόμα ο Ψωμιάδης; Και η Παπαρήγα έχει χαρά για τα ποσοστά; Και ο Τσίπρας είναι ικανοποιημένος με το μήνυμα; Και ο Γιώργος έλαβε το μήνυμα; Και ο Σαμάρας το έλαβε κι αυτός και χάρηκα; Και ο Καραμανλής έβγαλε λένε προσφάτως τον σκασμό; Και η Ντόρα το έλαβε;… Δεν μπορώ! Μπλέχτηκα…Προτιμώ να προσποιηθώ ότι κατάλαβα…Γελάω με τη χαρά μερικών, μες τη χαρά κι εγώ….Προβληματίζομαι με τους προβληματισμένους, μες τον προβληματισμός κι εγώ…Κουνάω το κεφάλι ως άλογο σε στάβλο μαζί με τα άλλα άλογα ενώ δηλώνουν «ο λαός είναι σοφός!»…Κάνω γενικά ότι κάνουν… Κάνω ότι κατάλαβα…Ανάθεμα κι αν κατάλαβα!! (χρόνια τώρα….)

Κοίτα, παιδί μου, μη γίνεις σαν τον Κωστάκη

της Ρέας Βιτάλη

Δυο αγωνίες έχουμε ως λαός. Γιατί δεν μιλάει ο Καραμανλής και γιατί μίλησε ο Γιώργος. Για το δεύτερο σηκώνω τα χέρια!...Θα δείξει ο χρόνος. Για το πρώτο έχω μια δική μου, ενδεχομένως περίεργη άποψη. Δεν έχω καμία αγωνία να μιλήσει ο Κώστας αλλά μια τεράστια αγωνία να μιλήσουν οι έλληνες γονείς στα παιδιά τους για τον Κώστα. Γιατί στην πορεία του καθρεπτίζεται η μεγαλύτερη στιγμή, στυγνής διαπλοκής. Ήτοι η ελληνική οικογένεια, οι δομές της και οι πρακτικές της.


Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Γεννιέται σε μια οικογένεια ένα παιδί. Όλοι το κανακεύουν, του κάνουν κούτου-κούτου και γκίλι-γκίλι και από τα σπάργανα ακόμα, του πετάνε την πρώτη νύξη ομοιότητας. Και καθώς σε κάθε οικογένεια υπάρχει ένας «σταρ» ή και για να το χοντρύνω, ένας που δουλεύει για τους άλλους, η κατεύθυνση ομοιότητας έχει ένα στόχο… Ας πούμε του είπαν όλοι «φτυστός ο θείος του!»… Εκεί την έβαψε!!

Κοινώς θα προσπαθεί μια ζωή να βολέψει το βηματισμό του σε ξένα παπούτσια. Δεν θ΄αναζητά την ταυτότητά του αλλά τις ομοιότητες του στην ταυτότητα ενός άλλου…

Μιλάει; Τα λέει σαν το θείο του! Τρίζει τα δόντια; Έτσι τα έτριζε και ο θείος του; Ρέβεται; Μωρέ ίδιος ο θείος του! Βέβαια αντίστοιχη πίεση εξασκείται και στον έρμο θείο του να δει τις ομοιότητες του ανιψιού με τον ίδιο…Με εμμονή του ρίχνουν τον φακό μη και δε δει! Η ζωή τραβάει την ανηφόρα της ομοιότητας. Το παιδί μαθητεύει, σπουδάζει, ετοιμάζεται υπό την προστασία και τις φτερούγες του θείου. Χωρίς να ματώνει…Σε πουπουλένιες διαδρομές, σε αγκαλιές προστατευτικές γιατί…. «Τι ανάγκη έχεις εσύ; Να κάνεις μόνο το σταυρό σου να ζει ο θείος σου να σε καμαρώσει στο πόστο του»…Ωστόσο ο «μοιάζει σαν το θείο του» είναι νέος ακόμα και έχει και ένα παραθυράκι παγαποντιάς…Να κάνει και λίγο το μαγκάκι, να ξενυχτίσει και λίγο, να μαλαγανέψει, να τσογλανέψει και λίγο…Αυτό το –λίγο- το ύπουλα ελεγχόμενο… Όσο ας πούμε «αυτά έκανε και ο θείος του στα νιάτα του»… Άτιμες διαδρομές σαν ταξιδάκι αναψυχής μ΄ένα βαρβάτο τραύμα…

Με το που τελειώνει όμως τις σπουδές στενεύει ο κλοιός για την προδιαγεγραμμένη πορεία της ελληνικής μας πραγματικότητας….Ο δικηγόρος θα συστήσει τον γιο του που έγινε δικηγόρος, ο γιατρός τον γιο του που ήθελε να γίνει γιατρός, ο συμβολαιογράφος την κόρη που ήθελε να γίνει συμβολαιογράφος, ο τραγουδιστής το γιο του που δεν κατάφερε ο πατέρας του να το αποτρέψει από το τραγούδι, η οικογένεια Μητσοτάκη…Άσε το χοντρύναμε πολύ!...Το πιάσατε το νόημα άλλωστε… Στο συγκεκριμένο παιδί του κειμένου μου, στον Κώστα «ίδιος ο θείος του» πλάκωσε και άλλη ατυχία…Το κόμμα που είχε ιδρύσει ο μακαρίτης πλέον θείος του…Ήταν το γα**μένο το taming! Ψάχνανε επειγόντως κάποιον που να είναι «σαν τον θείο του»…Ήταν το καταραμένο το timing!...Αλληθώριζαν για εξουσία, γουργούριζαν τα στομάχια τους για κυβέρνηση…Χρόνια και χρόνια να βλέπουν στρωμένα τραπέζια με λουκούλια γεύματα κι αυτοί ακάλεστοι! Οι άλλοι, αυτούς που δεν ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, ντερλίκωναν και ρέβονταν ηδονικά… Είχαν φτάσει στο ρέψιμο! Στην φράση «να μου δώσει ο θεός χρόνια να χαρώ ότι έβγαλα.»…Για τέτοια κατάσταση μιλάμε! Τον γράπωσαν λοιπόν στην κυριολεξία και γαμώ την ατυχία του… Πλάκωσε και ο λαός τα παλαμάκια! Φωνές ν΄ακους «Ίδιος ο θείος του!!!» Ωσανά ουράνια!! Κανένας δεν αναρωτήθηκε αν είχε δουλέψει το παιδί, αν είχε προσόντα, αν είχε περάσει καθόλου από τη δουλειά του θείου του, αν είχε εμπειρία διοίκησης έστω και ενός ριμαδουπουργείου, αν είχε παλέψει με κάτι πριν το ρίξουν στις πεινασμένες ίαινες της πολιτικής εξουσίας και στα χέρια ενός κακομαθημένου, διεφθαρμένου, αμόρφωτου, υποκριτή, παμφάγου (χρηματιστηριακής κοπής και εποχής) λαού…Αρκεί να έπαιρναν την εξουσία και αυτή μόνο ο «ίδιος με τον θείο του» μπορούσε να τη φέρει.

Το παιδί μπήκε με φόρα ν΄αποδείξει. Τεράστιο φορτίο στους ώμους του. Αν για ν΄αποδείξεις ποιος είσαι θέλει κόπο ζωής, φαντάσου για ν΄αποδείξεις στους άλλους ότι είσαι αυτός που οι άλλοι ορίζουν ότι μοιάζεις…Χέσε ψηλά κι αγνάντευε!! Μπήκε λοιπόν με φόρα και μέρα τη μέρα, βήμα το βήμα έπιανε τη λούμπα…Ψιλιάζονταν τη φλούδα της μπανάνας και την Μπανανίας…Δεν έψαχναν Πρωθυπουργό αλλά μαλάκα…Από κοντά και οι κόλακες. Μόνο οι κόλακες! Οι σοβαροί την «κάνουν» τέτοιες ώρες με ελαφρά πηδηματάκια…Οι κόλακες δεν το κουνάνε! Να σου ανοίγουν το παράθυρο με τη συγκεκριμένη θέα, να φέρνουν νέα επιλεκτικά, να σου βάζουν τον αναπνευστήρα… Λιγούρια δανεικής εξουσίας να ψηλώνουν μέχρι τον ουρανό, να κάνουν κόντρα στο Θεό…Δεν έμοιαζε με το θείο του! Αλλά ήταν αργά! Ξέσπασαν οι φωτιές στην Ηλεία. Κάηκε κόσμος…Μάνα με παιδιά έγινε κάρβουνο…Το παιχνίδι χόντραινε…Χωρίς έλεγχο καταστάσεις… Τσουνάμι η εξουσία κατά πάνω του ανεξέλεγκτη. Και ο λαός να τον ξαναψηφίζει …Ήταν πια πονηρεμένος! Δεν τον επιβράβευαν, του φώναζαν «δεν έχουμε άλλον! Κυβέρνα και ας όψεται η ανάγκη!» . Του φώναζαν με απελπισμένο σχεδόν τρόπο τη γύμνια τους, το απόλυτο κενό. Όχι το μηδέν!...Το μηδέν ορίζεται…Το κενό!…

Η συνέχεια γνωστή. Η γραβάτα σφιχτή, οι κόλακες στις τελευταίες μπουκιές… Αγκωνάρια στο στόμα τους! Ο «ίδιος με το θείο του» παρέδωσε. Και έκτοτε σιώπησε… (καλοαναθρεμμένο παιδί, έντιμο…Ποιόν να εκθέσει…Κυρίως –πόσους;- και μεταξύ μας εναντίον πόσων να στραφεί….Ήταν και άμαθος στην πίεση…)…Ο Κωστάκης που είχε γίνει Κώστας έκτοτε σιωπά και περιέργως ο λαός, ως παρθένος, κατά διαστήματα του λέει «Μίλα βρε! Μίλα…Να δούμε τι έχεις να πεις»…Έτσι κάνουν και οι ελληνικές οικογένειες αφού έχουν χωθεί στο βηματισμό των παιδιών τους, αφού τα έχουν κατευθύνει απόλυτα, αφού τους ευνούχισαν πρώτα… Πάντα στο τέλος λένε «μίλα βρε, μίλα»…

Δεν έχω καμία αγωνία να μιλήσει ο Καραμανλής…Έχω αγωνία να μιλήσουν οι γονείς στα παιδιά τους για το φαινόμενο και την «δική μας» νοοτροπία που σχετίζεται με τον Καραμανλή… (κυρίως γιατί βρήκαμε αμέσως διάδοχο κατάσταση).

ΥΓ: Είναι σημαντικό να αναφέρω ότι κάθε πρώτη του μηνός, ο Κώστας παίρνει το μισθό του στο ακέραιο για τις υπηρεσίες που προσφέρει. Ίσως γι' αυτό λένε ότι η σιωπή είναι χρυσός.