Νόμος είναι η ντουντούκα του Τσιμπόγλου

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr 


ΔΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ: http://bewareofgreeks.blogspot.com/2010/04/blog-post_4649.html

Χωρίς τη θρυλική ντουντούκα του, πάντα όμως με το κομοδινί μαλλί του, ο Σάββας ο Τσιμπόγλου και καμιά εκατοστή φίλοι του έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τη δικαστική απόφαση που έκρινε παράνομη την απεργία τους και απέκλεισαν το λιμάνι του Πειραιά από τις 6 χθες το πρωί. Τόσο απλά, όπως κάθε φορά άλλωστε. Κανείς δεν τους εμπόδισε. Αντιθέτως, οι αρχές τους διευκόλυναν, αφού η παρουσία των φρουρών της τάξεως ήταν για να προστατεύσει τους καταληψίες από τους αγανακτισμένους ταξιδιώτες που δεν μπορούσαν να επιβιβασθούν. Ετσι, έγινε αντιληπτό από όλους πλέον ότι η απεργία δεν είναι απλώς δικαίωμα, αλλά υποχρέωση. Επίσης, ότι, πράγματι, νόμος είναι το δίκιο του καθενός, εφόσον προηγουμένως έχει καταφέρει να εκφοβίσει το κράτος.

Κανείς δεν εκπλήσσεται πια βλέποντας την κυβέρνηση να τρέμει στη σκέψη ότι ...
... θα τα βάλει με το ΚΚΕ. Για κάποιο περίεργο λόγο -που συνδέεται, προφανώς, με την ιδεολογική φυσιογνωμία της- προτιμά να κλαψουρίζει και να αυτομαστιγώνεται για το μνημόνιο, αντί να εξηγήσει ευθέως ότι είναι το συμφέρον μας εκείνο που υπαγορεύει την εφαρμογή του. Επειδή αυτό δεν τολμά να το κάνει, ανέχεται τους τραμπουκισμούς του ΚΚΕ. Διότι, στην επικρατούσα ιδεολογία του «προοδευτικού χώρου», που διέπει σε μεγάλο βαθμό και την Κεντροδεξιά, το ΚΚΕ, το κόμμα που φέρει την κύρια ευθύνη για τον Εμφύλιο, το κόμμα που έκανε προσφάτως ολόκληρο συνέδριο για να δικαιώσει τον Στάλιν, είναι ένα από τα ταμπού της δημοκρατίας μας. Το ανεχόμαστε, όπως ένα παιδάκι που φτύνει και δαγκώνει, επειδή -το καημένο- έχει νοητική υστέρηση και δεν έχει νόημα να του κάνεις παρατήρηση...

Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως, με την ανεκτικότητά της προς το ΚΚΕ, η κυβέρνηση νομίζει ότι διασώζει την «προοδευτική» φυσιογνωμία της, ενώ στην πραγματικότητα ο τρόπος για να την αποδείξει θα ήταν αν κάποτε έπαιρνε, επιτέλους, το μέρος των χιλιάδων που ταλαιπωρούνται εξαιτίας των συνδικαλιστών του ΚΚΕ και έλυνε το δικό τους πρόβλημα - αφού, ούτως ή άλλως, το πρόβλημα του ΚΚΕ είναι πέραν του κόσμου τούτου. Αυτή θα ήταν γνησίως φιλολαϊκή στάση. Το να αφήνει όμως τον κόσμο όμηρο του κάθε Σάββα Τσιμπόγλου, ελπίζοντας ότι η αγανάκτηση των πολλών θα συνετίσει το ΚΚΕ, είναι και αναισθησία, εκτός από ανευθυνότητα.

Το μόνο παρήγορο στην κατάσταση αυτή είναι ότι στο ΚΚΕ μπορεί να έχουν αρκετούς φανατικούς, αλλά ευτυχώς δεν έχουν αρκετούς ψηφοφόρους. Διότι αν είχαν σημαντική εκλογική δύναμη, με την ανοχή που επιδεικνύει η κυβέρνηση απέναντί τους, θα μπορούσαν, για την πλάκα τους, να καταλάβουν την εξουσία, αποφασίζοντας απλώς ένα πρωί να βαδίσουν μέσα στο Μαξίμου...