Να βγάλει όλη τη θητεία του ένας φαντάρος χωρίς να κάνει μια τρέλα ή κουτουράδα, ατομική ή με παρέα δυο-τρεις «σειρούλες», δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο. Απλώς, όπως στα πάντα στον κόσμο μας, υπάρχει κι εδώ μια διαβάθμιση στην αταξία και βεβαίως μια κλιμάκωση στην ανοχή των αξιωματικών απέναντί της. Οσοι περιλαμβάνονται στην κατηγορία των «λοιπών οπλιτών» και προορίζονται να επανδρώσουν, μόλις απολυθούν, την ευρύτατη κατηγορία των «λοιπών πολιτών», θα πάρουν μια-δυο ώρες άδεια από τη σημαία για να κάνουν τη δίωρη τετράωρη, θα στήσουν κάνα πυροφάνι σε συνθαλαμίτη τους ή θα του βάλουν αφρό ξυρίσματος στο στόμα, θα περάσουν στο στρατόπεδο ένα μπουκαλάκι ούζο. Και μέχρις εκεί. Ο φόβος της άμεσης και βαριάς τιμωρίας ανακόπτει οποιαδήποτε όρεξη για τολμηρότερες ανταρσίες.
Αντίθετα, οι εξ επωνύμων επώνυμοι,...
... όσοι ανήκουν στη «χρυσή νεολαία» διότι έχουν μπάρμπα στην Κορώνη και παππού στη Μεθώνη, μπορούν να επιχειρήσουν πολύ σοβαρότερες αταξίες, είτε από ανία είτε για να επικυρώσουν την επωνυμία τους και να σταθμίσουν την αξία του βύσματός τους. Οσοι κάνουν τη θητεία τους με e-mail ή με SMS, όσοι δηλαδή, με την ανοχή των αξιωματικών τους, δίνουν εξ αποστάσεως «το παρών» και συνεχίζουν να χαίρονται τη ζωή τους ενόσω υποτίθεται ότι υπηρετούν την πατρίδα, άνετα θα βρεθούν στη Μύκονο ή στην Καραϊβική άνευ αδείας, ή μάλλον με άδεια από τη σημαία κι αυτοί, την οποία σημαία έμαθαν παιδιόθεν να ταυτίζουν με τον κομματικό ή τον οικογενειακό τους περίγυρο. Το ότι το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. έχουν επιβάλει την απόλυτη ισότητα στο στράτευμα καταργώντας τα προνόμια, δεν σημαίνει ότι απεμπολήσαμε όλες τις παραδόσεις μας. Και ευγενέστερη παράδοση από τον νεποτισμό σε όλες του τις εκδοχές δεν φαίνεται να υπάρχει. Πού το παράδοξο, λοιπόν, στο ότι ο γιος μεγαλοστελέχους της Ν.Δ., ναύτης στο ακριτικό Πολεμικό Μουσείο, βρισκόταν σε νυχτερινό κέντρο την ώρα που είχε υπηρεσία; Πού το παράδοξο στο ότι συνάντησε εκεί το είδωλο των ημερών, την κ. Αλεξανδράτου, οι κινηματογραφικές ενασχολήσεις της οποίας έδωσαν τη δυνατότητα στα κανάλια να αποδείξουν ότι οι φαρισαίοι ήταν λάιτ υποκριτές; Πού το παράδοξο στο ότι πήραν σβάρνα τα ξενυχτάδικα, με κάποιον σκηνοθέτη κατά πόδας να καταγράφει τους άθλους τους, όπως είναι της μόδας πια, να παραδίδονται δηλαδή οι ιδιωτικές στιγμές λεία στην ακόρεστη δημοσιότητα; Και πού, τέλος, το παράδοξο στο ότι, για να καμαρώσει ο νεαρός και να δώσει σάρκα και οστά στο γνωστό «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε» (ή «ξέρεις τίνος είμαι εγώ, ρε;»), ανέλαβε τη μεταμεσονύκτια ξενάγηση της νεαράς στο Πολεμικό Μουσείο;
Αλλού το παράδοξο: στο ότι καμωνόμαστε τους βέβαιους ότι, σε καιρούς τάχα ισοπολιτείας, αυτά τα πράγματα είχαν σταματήσει. Και βασίζουμε τη βεβαιότητά μας στις... διαβεβαιώσεις πράσινων και γαλάζιων περί καταργήσεως ρουσφετιών και μέσων. Τόσο σολωμικώς ευκολοπίστευτοι πια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου