Γύρισε τότε κι είδε να στέκει πίσω του η Βία αυτοπροσώπως. Τι τους έλεγες;» τον ρώτησε η Βία.
«Τους μιλούσα υπέρ της Βίας» απάντησε ο κύριος Κόυνερ.
Αφού έφυγε η Βία οι μαθητές του ρώτησαν τον κ. Κόυνερ γιατί υποχώρησε. Ο κύριος Κόυνερ απάντησε: «Για να μπορέσω να πάω παρακάτω. Εξάλλου πρέπει να ζήσω περισσότερο από τη Βία»
Και ο κύριος Κόυνερ τους διηγήθηκε μια ιστορία: Στο σπίτι του κυρίου Έγκε, που ήξερε να λέει όχι, μπήκε μια μέρα στα χρόνια της παρανομίας, ένας πράκτορας, και του έδειξε ένα χαρτί.
Το χαρτί στο όνομα εκείνων που κυβερνούσαν την πόλη όριζε πως, ο πράκτορας θα έχει στην δικαιοδοσία του κάθε σπίτι στο οποίο θα πατούσε το πόδι του, σε κάθε είδους τροφή που θα ζητούσε
και θα είχε υπηρέτη του όποιον έβρισκε μπροστά του. Ο πράκτορας πήρε καρέκλα, κάθισε, του ζήτησε φαί, πλύθηκε, ξάπλωσε, γύρισε με το πρόσωπο στον τοίχο και πριν κοιμηθεί ρώτησε: «θα γίνεις υπηρέτης μου;»
Ο κύριος Έγκε τον σκέπασε με μια κουβέρτα, έδιωξε τις μύγες, κι άγρυπνος του στάθηκε στο προσκέφαλο εφτά ολόκληρα χρόνια. Τον υπάκουγε όπως την πρώτη εκείνη μέρα κι έκανε για τον πράκτορα τα πάντα, εκτός από ένα: δεν του είπε ποτέ ούτε μια λέξη.
Κι ο πράκτορας πάχαινε απ’ το πολύ φαί, και που όλο κοιμόταν και μόνο διάταζε. Πάνω στα εφτά χρόνια πέθανε. Τον τύλιξε τότε ο κύριος Έγκε στα ξέφτια της κουβέρτας σέρνοντας τον έβγαλε από το σπίτι, έπλυνε το στρώμα, έβαψε τους τοίχους, αναστέναξε με ανακούφιση και απάντησε:
«Όχι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου